مراقبه حالتی از بی ذهنی است.

نه درکانون ذهن است، نه درپیرامون آن، در واقع اصلا در ذهن نیست.

بلکه تماشا کردن ذهن از بیرون است.

این همان معنای دقیق شور و سرمستی است.

خارج ایستادن از ذهن، عین شور و سرمستی است.

این همان مراقبه است.

تو تنها تماشاگر هستی نه یک مداخله‌گر و نه هویت یابنده ذهن.

به این می ماند که در سکوت زیر سایه درختی نشسته ای و به رفت و آمدها می نگری.

این که چه کسی می گذرد مهم نیست. فقط آن چه را که روی می دهد، بدون ابراز علاقه یا بی علاقگی، بدون دفاع کردن یا محکوم کردن، بدون هیچ قضاوتی، تماشا میکنی.

آنگاه که بتوانی ذهن را بدون محکوم کردن یا تحسین آن و بدون گفتن این که این کار خوب است یا بد است تماشا کنی آنگاه که بتوانی درسکوتی ژرف تماشاگر ذهن باشی، این همان مراقبه است.

اوشو