نکته جالبی در مورد خدابانو آناهید در اساطیر آریایی و به تبع آن دیانت زرتشتی وجود دارد که در جای خود منحصر بفرد است و آن جایگاه محبوبیت و ستایش “مطلق” برای وی است. هر چند او در آیین مزدیسنا در جایگاه یک ایزدبانو قرارداده شده اما از احترام والاتری نسبت به بسیاری از دیگر ایزدان و حتی امشاسپندان برخوردار بوده است.

باید بدانیم که آناهید به وضوح ستوده ی هر دو عرصه وجودان مینوی بوده است. در روایات بسیاری در جنگ میان لشکر تاریکی و روشنی از او در جایگاه خدابانوی “داور” استعانت شده. برای مثال در نبرد میان تیشتر و اپوش دیو و یا نبرد فریدون و اژی_دهاک و حتی مصاف جمشید و اهریمن شاهدیم که هر دو طرف معاند به درگاه خدابانو آناهید عرض التماس و ستایش می کنند و از او می خواهند که آنان را در نبرد یاری دهد. البته پر واضح است (و یا شاید این تفکری خودخواه منشانه از سوی صاحبان دین باشد) که آناهید همواره جانبدار لشکر روشنی است و تنها قربانی آنان را می پذیرد

اندیشه مذکور عملا نشان می دهد که آناهید در عصر کافرکیشی ایرانی از بزرگترین مادرخدایان عمده بوده و جایگاهی محکم در اعتقاد ایرانیان داشته است.