چند سال پیش در جریان بازی های پاراالمپیک(المپیک معلولین)در شهر سیاتل آمریکا ( ۹)نفر شرکت کننده دوی ۱۰۰متر پشت خط آغاز مسابقه قرار گرفتند، همه این ۹ نفر افرادی بودند که ما آنها رو عقب مانده ذهنی و جسمی میخوانیم، آنها با شنیدن صدای تپانچه حرکت کردند، بدیهی هست که آنها هرگز قادر به سریع دویدن نبودن و حتی نمی‌توانستند به سرعت قدم بردارند،بلکه هر یک به نوبه خود با تلاش فراوان می‌کوشید تا مسیر مسابقه را طی کند و برنده مدال پاراالمپیک شود ، ناگهان در بین راه مچ پای یکی از شرکت کنندگان پیچ خورد، این دختر معلول یکی دوتا غلط روی زمین خورد و به گریه افتاد ، ۸نفر دیگر صدای گریه او را شنیدن ، آنها ایستادن،سپس همه به عقب بازگشتن و به طرف دختر رفتند، یکی از آن ۸ نفر مبتلا به سندروم(دان)عقب ماندگی شدید جسمی و ذهنی بود ، خم شد و دختر گریان رو بوسید و گفت این دردت رو تسکین میده، بعد هر ۹ نفر بازو در بازوی هم انداختن و خود را قدم زنان به خط پایان رساندن، در واقع همه آن‌ها اول شدن ، تمام جمعیت ورزشگاه به گریه افتادن،همگی بلند شدن و چند دقیقه برای این کودکان کف زدند ️