کاربرد آجر با هدف آراستن بنا به شیوهٔ «هشت‌وگیر» از سدهٔ دوم هجری آغاز شد و از نمونه‌های نخستین آن «دروازهٔ رقه عراق» است.

پس از چندی، این شیوه در پایان سدهٔ سوم هجری به‌گونه‌ای استادانه در «آرامگاه امیراسماعیل سامانی» به کار رفت.

فراگیری این شیوه در سدهٔ چهارم هجری بود که از نمونه‌های شناسای آن، آجرکاری «مسجدهای جامع اصفهان و نایین» است.

آجرکاری به این شیوه تا چند سده از گسترده‌ترین و پرکارترین تکنیک‌های آرایه‌بندی بنا به‌شمار می‌رود و بی‌گمان یکی از نمونه‌های قابل تأمل آن در جلوخان سردر « # مسجد جورجیر» دیده می‌شود.

تکنیک به‌‌کار رفته در آرایه‌های این سردر برگرفته از نقش‌مایه‌های آجرکاری و گچ‌بری در هنر ایران پیش از اسلام است.