از روزگاران قدیم، کشاورزی شغل بسیاری از مردم ایران بوده است ایرانی ها آب لازم برای زمین های کشاورزی را از طریق رودخانه ها یا قنات ها تامین می کردند برای این که آب بین زمین های کشاورزی مساوی تقسیم شود مردم روستا یک نفر را مسئول این کار می کردند و به او میرآب می گفتند همه به میرآب ها و عدالت آنها اعتماد داشتند
چون میرآب ها از یک ساعت آبی قدیمی به نام پنگان (همان فنجان) استفاده می کردند
این کاسه فلزی پنگان نام دارد میراب، پنگان را روی تشت آب میگذارد و صبر میکند تا پنگان آرام آرام پر از آب شود و در تشت غرق شود
هر بار غرق شدن پنگان نشان دهنده گذر زمان مشخصی است
با هر بار غرق شدن پنگان ، میرآب یک سنگ کنار خود قرار می دهد او پنگان را از آب خالی می کند و دوباره روی تشت می گذارد میزان سهم هر زمین کشاورزی را تعداد سنگ ها مشخص می کند
در دفتر میرآب سهم آب همه افراد ثبت شده است مثلا ممکن است هر نفر پنج سنگ سهم داشت
پنگان چطور غرق می شود
سوراخ کوچک در پنگان باعث می شود آب آهسته وارد آن شود ممکن است غرق شدن یک پنگان، ۱۵ یا ۲۰دقیقه طول بکشد