مادر دست دختر دانش‌آموزش را محکم کشید «بذار برسیم خونه » دختر گریه می‌کرد ملتمسانه مادر را نگاه می‌کرد هی می‌گفت ببخشید مقنعه‌اش روی شانه‌اش افتاده بود صورت دخترک غرق اشک بود حتی گفت غلط کردم مادر بلندتر گفت بذار برسیم خونه

هم‌مدرسه‌ای‌های دخترک که داشتند از مدرسه برمی‌گشتند خانه، نگاه می‌کردند و رد می‌شدند کشاکش دختر و مادر ادامه داشت و‌ دور شدند

از ماجرایشان چیزی نفهمیدم فقط چندثانیه بود و رد شدند

خیلی جا خوردم و به‌فکر فرو رفتم
اگر تلاش اصلی پدرومادرها و فعالان دلسوز کودکان است که برای دخترک «خانه» امن‌تر از خیابان باشد، یعنی الان مادر دارد برایش خیابان را امن‌تر می‌کند؟ خیابان برای دخترک امن‌تر بشود، به همین سادگی؟ خداخدا کند خانه نرسند؟
این یعنی دخترک بی‌پناه از حالا حس کند خیابان امن‌تر از خانه است؟ فردا که این بذر رشد کند، خیابان می‌تواند برایش چقدر امن باشد؟ اگر خانه آغوش امن دخترک نباشد
واقعا متن جالبی بود خواستم شما هم بخونید لطفا نشر دهید
⁣‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌┄┄┅┅✿❀ ❀✿┅┅┄┄