چه دردی در انسان دیده است که اینگونه از عمق جانش فریاد برمی‏آورد؟

در کار او چنان جدّیتی دیده می‏شود که گوئی «بیخودانه» دارد در کوچه‏‌های بلخ می‏دود و فریاد سر می‏دهد که «ای آدمیزادگان، چرا خفته‏اید مگر نمی‏بینید که خانه و هستی‏تان دارد در آتش می‏سوزد مگر نمی‏بینید که زندگی‏تان دارد در رنج و ادبار می‏گذرد و تباه می‏شود ؟ این چه خواب سنگینی است که شما را در خود فرو برده است ؟ مگر فریاد مرا نمی‏شنوید ؟ پس چرا بیدار نمی‏شوید ؟»

مولوی تمام توان خود را به کار گرفته است تا بلکه به طریقی ما را بیدار کند و به حرکت وادارد گاهی فریاد می‏زند؛ گاهی التماس می‏کند؛ گاهی دعا می‏کند؛ گاهی اندرز می‏دهد؛ گاهی حتی ناسزا می‏گوید تا شاید ما را از این خواب سنگین، از خواب مرگ بیدار کند و متوجه‌ی وخامت مسأله‌ی خانمانسوز من ذهنی «نفس» گرداند

با پیر بلخ
محمد جعفر مصفا