چشمی که دائم عیب‌های دیگران را ببیند، آن عیب را به ذهن منتقل ذهنی که دائما با عیب‌های دیگران درگیر است، آرامش ندارد، درونش متلاطم و آشفته عوض چشمی که یاد گرفته است همیشه زیبایی‌ها را ببیند، اول از همه خودش آرامش پیدا می کند.

چون چشم زیبا بین عیب‌های دیگران را نمی بیند و دنیای درونش دنیای گرت عیب‌جویی بود در سرشت
نبینی ز طاووس جز پای زشت