حضرت داوود(ع) به داشتن صدای زیبا معروف است و درباره او گفته اند که بسیار زیبا نِی می نواخت و بر دیگر آلات موسیقی نیز مسلط بود نام کتاب او “زَبور” است که آن را از ریشه “زمر”(جمع آن مزامیر است) می دانند و معنایش آواز است زیرا این کتاب به صورت شعر نوشته شده

بازآمدی که ما را درهم زنی به شوری
داوود روزگاری با نغمه زبوری
“مولوی”