دو کلام حرف حساب

همیشه به این فکر می‌کردم که اگر قرار شد روزی از این کشور کوچ کنم و بروم ، بعد یک نفر بیاید روبرویم بنشیند ‌و بپرسد فلانی دلیل اینکه خاکت را رها کرده‌ای ، آنجا که بعضی عزیزانت زیر آن آرام گرفته‌اند و باقی آنها رویش قدم میگذارند دلیل اینکه خانه‌ات را ترک کرده‌ای که امن‌ترین جای جهان بود و بیشتر از همه جا دوستش داشتی
دلیل اینکه مردمی را که هم‌وطنت بوده‌اند فراموش کردی و اینجا دنبال همزبان می‌گردی ، چیست؟ چیست؟ چیست؟

آن وقت من چه دارم که بگویم؟
بگویم امنیت؟ بگویم پول؟ بگویم بچه ها؟ راستش فکر می‌کنم امروز، پاسخ این سوال را پیدا کردم من از اینکه شب بخوابم و فردا ارزش تمام داشته‌هایم نصف شده باشد و قیمت تمام نداشته‌هایم دو برابر از اینکه ساعت ۱۱ و پنجاه و نه دقیقه شب بنزین ۱۰۰۰ تومنی بزنم و ساعت ۱۲ و یک دقیقه همان شب ، همان بنزین لعنتی بدون هیچ خبر قبلی ، بدون هیچ توضیحی ، بدون هیچ دلیل قانع کننده‌ای ، سه برابر شده باشد از اینکه در سرزمینی زندگی می‌کنم که نه برای یک‌سال و یک‌ ماه ‌و یک‌ روز ، بلکه حتی برای یک دقیقه‌ی بعدت هم نمیتوانی نقشه و برنامه‌ای داشته باشی می‌ترسم